Ik ben zo vrij om Roel van Duijn tot mijn schaakvrienden te rekenen. Ik bewonder zijn veelzijdigheid en wij delen naast onze liefde voor het schaken een levenslange liefde voor de muziek van Chopin. Hij kan een keur aan mooie stukken van deze componist spelen en doet alles uit het hoofd. Als hij in Lydia is, speelt hij er altijd een paar op de piano die daar op het podium staat. Ik kan zelf twee eenvoudige préludes uit het hoofd, en een paar nocturnes van papier spelen, maar dat is kinderspel vergeleken bij Roels repertoire. Hij had afgelopen dinsdag de moeilijke Fantasie in F mineur gespeeld en ik vertelde hem dat ik onder de indruk was van zijn vingervlugheid. Misschien dat ik hem daarmee mild stemde, want toen wij begonnen aan onze onderlinge schaakpartij kreeg ik veel beter spel dan je op grond van de krachtverhouding zou verwachten.

Coda:

“There ain’t nothing like a friend
Who can tell you you’re just pissing in the wind”

Ik moest denken aan deze regels van Neil Young. Neem ze niet te letterlijk, ik heb beslist geen kritiek op Roel. Maar vriendschap krijgt een ironische lading als je aan gene zijde van het schaakbord zit. Ik heb onverminderd veel bewondering en respect voor mijn beroemde schaakvriend, maar ik kan niet zeggen dat ik het vervelend vond om van hem te winnen.

Tot slot nog een muziekgrapje waar een leerling me onlangs op trakteerde:
What do you get when you throw a piano down a mineshaft?
A flat miner.