Het werd een rollercoaster. Na anderhalf uur bood Rik Salomons(bord 2) remise aan zonder te overleggen met de teamcaptain. Hij had de andere borden bekeken en vond daar blijkbaar voldoende aanleiding in, om dat te doen. De wedstrijd zou tot uiteindelijk tot 18.00 duren!

Een paar minuten later kon Olaf aan bord 1 het volle punt incasseren. Tegenstander schoot een bok. Dat was een meevaller. Waarschijnlijk had Rik die blunder lang van tevoren aan zien komen.  Niet veel later won Matvey zijn partij op een normale, gedegen manier.

Op alle andere borden was er nog helemaal niets van te zeggen. Jos(4) had een stuk verloren (niet geofferd) en kreeg daar compensatie voor, maar ja hoeveel? Voor mij (3) was het onnodig ingewikkeld. Gelukkig was dat voor mijn tegenstander ook zo,  die verbruikte vrijwel alle tijd. Op de andere borden gelijke stellingen.

Tot er een paar teleurstellingen volgden: Pieter en Felix verloren beide hun partij en de stand was opeens 2.5-2.5.  Eenmaal de storm doorstaan hebbende bood ik – zonder overleg met de teamcaptain- remise aan. Ik had de andere borden niet bekeken maar was al blij met de schrik vrij te komen. Tegenstander weigerde en verloor.  3,5- 2,5 voor ons met Jos in een gewonnen, verloren. onduidelijke, gewonnen, verloren, onduidelijke stelling. En Angelo die onzeker was of hij de partij wel kon winnen.

Uiteindelijk won Jos toch nog zijn partij en ook Angelo verzilverde het punt. 5,5- 2,5 tegen de koploper. We stonden eventjes bovenaan. Het duurde uren voor de uitslagen doorkwamen, maar om 21.15 was het pleit beslecht: HWP won en wij werden tweede. Zo gaan die dingen.

Het jaar na het behalen van het kampioenschap degradeerde het team naar de tweede klasse. Daar werd het kampioen en konden we terug naar de eerste klasse. Waar we dus twee jaar daarvoor nog kampioen werden. Dit seizoen mochten we dat weer proberen. Voor u verder leest: de samenstelling van het team is nauwelijks gewijzigd. En waar dat we het geval is, zijn er juist sterkere spelers voor teruggekomen.

Dinsdag 6 mei jl. was de laatste wedstrijd van het seizoen. Caissa 3 stond robuust op de laatste plaats met twee matchpunten. Behaald tegen Chaturanga dat één matchpunt meer bij elkaar had gesprokkeld. Als wij zouden winnen en Chaturanga zou verliezen, zouden we ons handhaven. Chaturanga verloor inderdaad. Maar wij dan? Voor de gelegenheid hadden we voor een tactische opstelling gekozen. Vier van de sterkere spelers op de laatste vier borden om daar de maximale score te behalen en hopen dat er aan de eerste 4 borden een remise zou vallen. Dat laatste gebeurde: David speelde remise aan bord één. Maar het plannetje mislukte, want we wonnen maar aan drie van  de vier borden. Uithuilen en opnieuw beginnen.

Nee, dan teamcaptain Wim Suyderhoud. Iedereen die met Wim in een team zit wordt een keer kampioen. Geen idee hoe dat precies zit, maar het heeft zeker met zijn persoonlijkheid en rustgevende uitstraling te maken. Nu gaan wij met Caissa 3 nooit kampioen worden in dit seizoen. Maar handhaven na de promotie van vorig jaar zou al een kampioensgevoel geven. In de vijfde ronde speelden we tegen de nummer één: VAS2. Veel sterker dan wij. Maar 16 december niet. En  daar was geen enkele mazzel bij. Rob Bodicker speelde naar eigen zeggen ‘een oude mannen remise’. Maar Rob is geen remise schuiver en dit zal oke zijn geweest. Pieter speelde ook remise  en dat was  prima. Matthieu won. Wederom. En dat tegen een veel sterkere speler. Goed bezig onze Matthieu. Invaller Boudewijn verloor van Aran Kohler, Mag  het? Dat mag. Ik won van het jeugdtalent van VAS. Wim verloor helaas. Drie-drie met nog twee partijen te gaan. Olaf leek langzaam te worden weggedrukt, maar hij vond een houdini achtige uitweg en kwam zelfs nog gewonnen te staan. Ondertussen was er aan bord één nog een geweldig spannende partij gaande. Zhengke won die. De tegenstander van Olaf accepteerde de remise in een mindere stelling. ik had doorgespeeld als ik zwart had. Maar dat is weer een ander verhaal.

We komen er in om 21.15 als ik tegen David zeg: ‘We kunnen deze wedstrijd ook met grote cijfers verliezen.’ ‘Eens’ zei David, ‘ze zijn veel sterker qua elo.’ Ik doelde meer op de stellingen die ik niet zo vertrouwde.  Toch kwam daar als snel witte rook. Zhengke  won zomaar zijn partij. Het was nog niet eens 21.30. Alras volgden twee goede remises van Douwe en Freek.  Onze non-playing captain Coen wist me te melden dat Frans Roes gewonnen stond. Dat zal toch niet, staat Frans alweer gewonnen? Dat zou betekenen dat hij aan zijn beste SGA seizoen sinds 1967 bezig is?  En jawel hoor: Frans won en scoorde 5 uit 6 dit seizoen. Hulde! De stand was 3-1 voor ons en we mochten ook nog eens gratis bier drinken. Mijn tegenstander bood remise aan. Kan niet voor het team dacht ik, dus speelde door. Miste sterker voortzetting en het werd toch een halfje.  Resten ons nog Jan Timmerman,  Peter Pokerface Homans en David Laan. Eén punt uit 3 partijen en we zouden kampioen zijn. Jan stond -ondanks het feit dat hij altijd beter uit de opening komt – inmiddels verloren. Peter kreeg remise aangeboden en ik heb hem persoonlijk op het hart gedrukt dat aan te nemen. Wat een hele slechte beslissing had kunnen zijn. Want Jan Timmerman – die altijd beter uit de opening komt- stond nog steeds verloren en we moesten het dus op David aan laten komen. Nu is David een hele sterke, stabiele factor maar het was wel een gevaarlijke gok. Maar het zit ook wel eens mee. Jan Timmerman kwam dit keer ook nog eens aardig uit het eindspel en maakte zowaar remise. We stonden voor met 4 1/2 -2 1/2 en waren kampioen. David speelde nog.  Het door hem perfect gespeelde seizoen werd helaas niet bekroond. In een stelling met een stuk meer, schoot hij een bokje. Jammer voor David. Oh ja: ik ben er stellig van overtuigd dat een team waarin mensen elkaar aardig vinden, interesse in elkaar hebben, met een motiverende teamcaptain (hulde Coen) veel beter presteert dan een verzameling individuen. In die zin is Caissa 4 onverslaanbaar. Hoewel het natuurlijk nog maar even afwachten is of we onze plaats in de hoofdklasse van de SGA ook gaan opeisen. Goede schaakgroet het was me een genoegen in dit team te spelen.

Caissa 7 speelt net als Caissa 6 in de hoofdklasse van de SGA. Dat is een nieuwe klasse en daar spelen behoorlijk goede, nou ja zeg maar uitermate goede schakers in. Een meester hier, een grootmeester daar. Hoge ratings. Kampioenen van een en ander. Een aantal clubs speelt met meerdere teams in die klasse. Caissa, VAS, Amsterdam West. En ook ENPS speelt met twee teams in de hoofdklasse. Eerder in het seizoen speelden wij tegen ENPS 2.

Ik kan me de wedstrijd tegen ENPS 2 nog erg goed herinneren. Die zouden wij met overwicht moeten winnen, maar het werd een nipte overwinning. Jildo Kalma (van ENPS 2) had ons een gevoelige klap kunnen toedienen, maar verzuimde dat. Waarna wij met de minimale winst van 4 ½ – 3 ½ met pek en veren Huize Lydia verlieten.

Op 8 maart speelden we tegen het veel sterkere ENPS 1. Ons team was niet gewijzigd. ENPS trad op z’n sterkst aan. Als je nipt van ENPS 2 wint mag je met een gelijkspel tegen ENPS 1 heel tevreden zijn. Nietwaar? Maar het is een gek spelletje dat schaken. Hadden we eerder ook al tegen VAS geconstateerd. We wonnen overtuigend van VAS 5 maar tegen VAS 6 moest Vrouwe Fortuna toch echt een handje helpen.

U voelt het al aankomen. ENPS werd met overmacht verslagen. Het werd 6 ½ -1 ½ voor Caissa en volgens mij was daar helemaal niks geflatteerds aan. Nirav won een strakke partij. Zijn tegenstander piepte nergens over. Angelo deed hetzelfde tegen Aran Kohler. En die piepte ook niet. Paul won in zijn gedecideerde stijl. En ook zijn tegenstander had niets te maren. Jack had net wat dieper gekeken dan zijn tegenstander en won. Misschien had hij wat sneller kunnen winnen. Maar dat is een gevalletje kniesoor.

De mooiste overwinning was misschien wel die van Okan. Als alles goed was wat hij deed, dan was hier echt sprake van grote mensen schaak. Zijn tegenstander had steeds een stuk meer maar  zat steeds in zetdwang. Dan volgt de verliezende zet vanzelf. Dat waren vijf overwinningen.

Dan de remises. Dennis-de-muur-Brouwer stond de hele partij gedrukt maar bleef stug verdedigen en perste er in een toreneindspel met een pion minder remise uit. David speelde ook remise. Terecht leek me. Dat gold ook voor mij. Ik was al na 12 zetten klaar. Of ik er geen zin in had? Jawel, maar in deze variant is het de dood, de gladiolen of zetherhaling. Ik koos voor het laatste. Met uw permissie. Gezien het programma maken we kans op een hoge klassering in deze klasse. Waarin Caissa 6 tot op heden overigens oppermachtig is.