Dit is een summier verslag van twee thuiswedstrijden. Daar blijken wij niet zo goed in te zijn. Alle matchpunten van dit seizoen werden namelijk in uitwedstrijden gehaald. Op 13 februari speelden we tegen RSR Ivoren Toren. Onze uitgangspositie was, voor ons doen, magnifiek. En normaliter zouden we tegen dit team een goede score halen. Maar zo rond vier uur donderde het hele kaartenhuis in elkaar. Er bleef nauwelijks iets van ons team heel en tot overmaat van ramp verloren we zelfs partijen die gewonnen hadden moeten worden. Het werd 6-2 in het voordeel van de Rotterdammers. En daarmee moesten we weer, zoals afgelopen jaren, gaan nadenken over een eventuele degradatie. Dit in de wetenschap dat Caissa 6 ons niet weer zou kunnen redden. Teleurgesteld en zorgelijk verliet ik de van angstzweet gevulde kantine van het Ignatius Lyceum. (Sorry bestuur, volgend jaar help ik weer met opruimen.)

Op 19 maart speelden we weer thuis. Dit keer tegen Promotie uit Zoetermeer. Gemiddeld bijna 100 ratingpunten meer dan wij, maar niet zo goed presterend.  Promotie moest van ons winnen om aansluiting te houden. Wij moesten minimaal 1 matchpunt verwerven voor handhaving.  Voor de gelegenheid gooide ik het team om- durfde ik tegen Ivoren Toren nog niet – en je gelooft het of niet, maar het pakte schitterend uit.

Eigenlijk hadden we met minstens 8-0 kunnen winnen, maar het werd uiteindelijk 5-3.  Marc (aan bord 3) speelde een mooie partij en won. Wim (aan bord 4) liet de winst liggen maar remiseerde. Ton(aan bord 1) liet de winst liggen en speelde remise. Lance (aan bord 2) liet de winst liggen en verloor. Angelo (aan bord 5) liet de winst liggen en remiseerde. Olaf (aan bord 6) liet de winst niet liggen en won. Datzelfde gold voor Jos aan 7. En ik, aan bord 8, ook ik liet de winst voor wat-ie was en speelde remise.

Maar wat kan mij  dat schelen? We zijn veilig en eigenlijk wil ik er nog wel een paar matchpunten bij. Om de lat voor volgend jaar weer hoger te leggen. Met dit team, in een scherpe, uitdagende opstelling kan dat.

Op 12 december speelden we thuis tegen het op papier veel sterkere LSG 3. Ik kan er wel ingewikkeld over doen, maar het vijfde werd eigenlijk gewoon opgerold. Er was een mooie remise van invaller Cees van den Berg. Ton van Nieuwkerk bleef stoïcijns onder de druk van zijn tegenstander en kon na 5 uur spelen het halve punt noteren. Reuzendoder Lance scoorde zijn vierde punt op rij, na alweer een zeer interessante partij. Maar aan de andere borden kwamen we er niet aan te pas. Angelo zag het echte gevaar in zijn stelling niet. Olaf stond snel materiaal voor, maar werd een beetje gek gespeeld. Marc kwam er ook niet echt aan te pas. Bij Wim leek het nog wat, maar dat was alleen maar schijn. En ook ik had een dikke vette nul verdiend. Ware het niet dat mijn tegenstander overmoedig leek te worden (een bekend verschijnsel waar ik zelf maar al te vaak last van heb)en zich zomaar uit het niets mat liet zetten. 5-3 voor LSG 3. Snel vergeten die wedstrijd dacht ik, maar ik moest toch zo af en toe aan Dennis Breuker denken (zie een eerder verslag) Zou een duidelijk ratingoverwicht, dan toch automatisch in de uitslag zichtbaar worden? Ik was er niet gerust op en besloot voor de vijfde wedstrijd een aangepaste opstelling te maken.

Op 9 januari gingen we op bezoek bij de ongeslagen koploper in onze klasse, de Westlandse Schaakcombinatie. Dat team had juist gewonnen van LSG 3 waar wij zo door waren opgeknoopt.  Mijn inschatting was dat we de punten in het middenrif moesten kunnen pakken. Dus verplaatste ik onze sterkste spelers naar wat lagere borden. Mijzelf promoveerde ik naar bord 1. Niet omdat ik daar hoor, geenszins, maar dat hoorde bij de tactiek.

Marc speelde vrij snel remise. Prima dacht ik, het eerste halfje is binnen. Wim speelde de tweede remise. Prima dacht ik. Dat is alvast een punt. Lance stond goed. Ton stond goed. Angelo stond goed. Olaf ook (dacht ik). Jos zou wel remise spelen. Alleen ik stond slechter. Maar dat was ingecalculeerd.  Lance won ook zijn vijfde partij en is met 5 uit 5 de absolute topscoorder in onze klasse. Misschien wel in de hele KNSB. Olaf verloor, hij bleek toch veel minder goed te staan dan ik dacht. Ton won een mooie aanvalspartij. En Angelo speelde zijn gewonnen stelling heel gedecideerd uit. Jos remiseerde inderdaad. Alleen ik was nog bezig. We hadden de twee matchpunten al binnen en ik dacht- de kansen waren inmiddels gekeerd- ook het volle punt te kunnen pakken. Dat was erg overmoedig, een tikje onnozel zelfs. Ik had op remise moeten aansturen, wat heel eenvoudig was, maar verloor. Maar het mocht de pret niet drukken. We hadden alweer een veel sterker team verslagen. Inmiddels hebben we 6 matchpunten en 21 bordpunten. Ter vergelijking: vorig jaar hadden we na 5 wedstrijden 2 matchpunten en 18 bordpunten. Maar er wachten ons nog zware wedstrijden.

PS was die opstelling nu zo doorslaggevend? Ik denk het niet, want onze eerste bord speler (Angelo) speelde op bord 4 tegen hun sterkste speler. Het had dus weinig uit gemaakt, maar als teamcaptain wil je af en toe dat het ook een beetje aan jou ligt als je team wint.

Caissa 5 speelde zaterdag 7 november uit tegen ZSC Saende 2. Een op papier zwakkere tegenstander waar we volgens de Breuker-Methode dik van zouden moeten winnen. Nu heeft Caissa 5 de afgelopen jaren vooral het tegenovergestelde bewezen. We halen goede resultaten tegen (veel)sterkere tegenstanders en slechte resultaten tegen zwakkere teams. Ook dit seizoen begon zo. Een klinkende overwinning tegen het veel sterkere Charlois Europoort en een typisch Caissa 4½  verlies tegen HWP Haarlem. In de derde ronde speelden we tegen het team met de laagste rating, ZSC Saende 2 uit Zaandam. Na een uur of wat zag het er beroerd uit voor de methode Dennis. Olaf -op bord 2- had zich vergist in de opening en moest veel tijd gebruiken om zijn faux pas te corrigeren. Ook Ton -op 1- voelde zich niet op zijn gemak in zijn stelling. De stelling van Lance schatte ik in als gevaarlijk voor hem. En aan de andere borden was nog nauwelijks sprake van enig voordeel. Daar gaan we weer, dacht ik.  Hoe krijgen we dat toch steeds voor elkaar?

Maar wellicht is Caissa 5 met de komst van Ton een evenwichtiger team dan voorheen, want we deden wat we volgens de Methode-Breuker moesten doen. Met flinke cijfers winnen. Ondanks hardnekkig verzet verloor Olaf zijn partij. Ook Ton moest het hoofd buigen. Maar Lance won weer een ‘fire-on-board’ partij, 3 uit 3 aan bord 4. Ook ik won mijn partij. Wel weer hetzelfde euvel, na het voordeel verzilverd te hebben direct een zwakke zet doen, maar de stelling kon het hebben. Marc, die ook op 3 uit 3 kon komen, liet een gewonnen stelling  verwateren in remise. Jos won. Net als Angelo. Wim was als laatste bezig en deed wat Jos tegen ons allen had gezegd: zorg dat je in het eindspel komt, dan win je vanzelf van zwakkere tegenstanders.  Dat lukte. Aldus, we dopen Caissa 5 dit keer tot Caissa 5½. We hebben nu net zoveel punten als vorig jaar na 8 rondes. Maar als de Breuker-Methode echt klopt, moeten we er nog erg hard aan trekken. Zelf hou ik me meer vast aan in het verleden behaalde resultaten: slechte resultaten tegen zwakkeren, goede tegen sterke tegenstanders. We hebben namelijk nogal wat op papier sterkere tegenstanders in het verschiet. Maar ik geef toe, dat is een wat opportunistische benadering.

Zaterdag 26 september mochten we naar Rotterdam om daar te spelen tegen het tweede team van de landskampioen; Charlois Europoort 2. Op papier een veel sterker team dat ruim van ons zou moeten kunnen winnen. Maar dat pakte heel anders uit. De beslissing om Ton van Nieuwkerk, ook wel de Muur van Monnickendam genoemd, op bord 1 te zetten bleek de juiste. Ton hield moeiteloos remise. Op bord 2 en 3 wonnen Angelo en Olaf hun partijen. Olaf had weinig tijd, maar had alles zo goed bekeken dat zijn tegenstander er niet aan te pas kwam. Zelf verloor ik aan bord 4. In een volstrekt gelijke stelling liet ik me verleiden om actie te ondernemen. Toen ik beetje bij beetje beter kwam te staan, werd ik overmoedig. Vervelend karaktertrekje, waarover verderop meer.  Aan bord 5 verloor Jos, maar op het bord ernaast won Lance een goede partij. Helaas verloor Wim aan bord 7, maar Marc won aan 8. Een tikje verbijsterd concludeerden we dat we met 4 1/2-3 1/2 hadden gewonnen van een team dat vorig jaar bijna naar de tweede klasse was gepromoveerd. Dat was goed voor het zelfvertrouwen.

Twee weken later, zaterdag 10 oktober, speelden we onze tweede wedstrijd. Thuis tegen het HWP Haarlem 2. Een aanzienlijk minder sterke tegenstander dan Charlois Europoort. Bovendien een tegenstander die de eerste ronde verloren had. De vooruitzichten waren gunstig. En na een paar uur spelen stonden we er heel goed voor. Marc had een winnende koningsaanval en maakte het prima af. Helaas verloor invaller Peter Hoomans iets na Marc z’n overwinning.  Ton stond wat materiaal achter maar had nog kansen. Olaf, Jos en Angelo hadden een min of meer gelijke stelling. Lance was z’n tegenstander ouderwets naar de keel gevlogen(helaas ten kostte van bedenktijd) en ik was mijn tegenstander zet voor zet positioneel aan het opbrengen. Het zou zeker 4-4 worden, maar wellicht zelfs tot een overwinning leiden. Het liep anders. Jos mistte een goed voortzetting en kwam niet verder dan remise. Ik -zie dat karaktertrekje – stond huizenhoog gewonnen en werd weer overmoedig. In de eindstelling was het nog steeds gewonnen, zo bleek later, maar gedesillusioneerd bood ik remise aan. Dat was een kostbaar halfje. Want hoewel Lance weer prachtig won, verloor Angelo en kwam Olaf niet verder dan remise. Ook na een goede voortzetting te hebben gemist. Alle ogen waren gericht op wat Ton aan bord 1 zou doen. Dat was slecht voor het hart, wat daar gebeurde. Niemand wist eigenlijk wat het zou worden, maar wit had het goed gezien en maakte het fraai af. 3½ – 4½. Voer voor psychologen, dat vijfde team dat alleen van veel sterkere tegenstanders kan winnen. Ik ga u op de hoogte houden.