Geen standbeeld is ons te heilig, geen ontscalping te barbaars: winnen van een topspeler is een doel op zich, net als het slechten van een ijle ratinggrens of het uitvoeren van een dubbel loperoffer. Daarom zijn simultaans zo populair. Niets is te vergelijken met het gevoel dat je één keer in je schaakleven op het niveau van de topper hebt gepresteerd. Compleet, in balans en volledig tevreden met jezelf. Het enige dat je ervan weerhoudt om het van de daken te schreeuwen, is dat onbescheidenheid de status die je toekomt (al is het maar voor even) zomaar teniet kan doen. Noem het een intelligente lockdown. Als je goed kunt schrijven, kan je het maskeren. Ik herinner me Angelo Spilers verslag van zijn overwinning op Karel van der Weide met een klassiek dubbel torenoffer, nota bene in een reguliere partij. Het las als een boodschappenlijstje. Twee der onzen wonnen onlangs van Grootmeesters. De één meldde het in een voetnoot, de ander onthield het ons gewoon. Sociaal gewenste zelfdiscriminatie? Ethisch profileren? Hoe dan ook, hier valt iets recht te zetten.