Beste schaakvrienden! Alvorens ik hieronder vooral schaaktechnisch op de partijen zal ingaan, wil ik van de gelegenheid gebruik maken om moderator Paul Hummel, alle zeer gewaardeerde en prominente commentatoren, de organisatie en het voltallige enthousiast meelevende publiek uit de grond van mijn hart te bedanken voor deze unieke ervaring. Het is hartverwarmend en een absolute eer geweest om aan den lijve te mogen ondervinden dát en hoe onze clubtraditie onder de veranderde omstandigheden in ere is gehouden met een formele beslissing van het seizoen. En hoe! Ik beschouw het als een hommage aan Moeder Caissa en een unicum in mijn persoonlijke clubhistorie dat we met zijn allen zo intens de matches hebben beleefd. Bij elke matchavond voelde het alsof de digitale rode loper (pun intended) werd uitgerold! Dat betreft niet alleen de finalematch, ook de turnusmatch tegen Alje was uitstekend georganiseerd. En uiteraard niet te vergeten de rapidcompetitie. Ik heb, volgens mij ook wel duidelijk zichtbaar in de uitzendingen, strak gestaan van de wedstrijdspanning, maar heb van elk moment genoten, zelfs toen het even tegenzat. Dit is een kampioenschap dat zo zwaar bevochten is, dat ik er altijd met heel veel trots aan terug zal blijven denken. Mede dankzij mijn formidabele tegenstanders, te beginnen met Alje in de turnusmatch, en uiteindelijk de grote scalp, mijn traditionele Angstgegner Eelke, die allebei het beste in mij naar boven hebben gebracht. Minder zou niet hebben volstaan tegen hen. Iedereen die mij kent weet dat ik erg gehecht ben aan mijn schaakvrienden en de dinsdagavond was al jarenlang een van mijn weinige verzetjes in de week. Dankzij deze periode, waarin zoveel vanzelfsprekendheden zijn weggevallen, maar hopelijk ook weer terugkomen, ben ik straks extra dankbaar om iedereen weer op de club te mogen zien. Misschien nog wel meer dan als het leven zijn gewone gangetje was blijven gaan. Om de metafoor door te trekken: als ik niet door gemakzucht in de slotfase van de tweede partij achter was komen te staan en me niet met een uiterste inspanning en een flinke dosis geluk terug in de match had moeten knokken, dan had de uiteindelijke overwinning niet half zo zoet gesmaakt! En buiten mijn persoontje om, nog veel belangrijker: wat heeft de club zich van een fantastische kant laten zien! Ik hoop de beker volgend seizoen natuurlijk wel weer "ouderwets" - zo nostalgisch als ik eraan terugdenk, zo reikhalzend kijk ik er ook weer naar uit - in een fysiek seizoen te mogen verdedigen tegen al mijn strijdmakkers die stuk voor stuk ook kampioenswaardig zijn! Dit is niet mijn kampioenschap, maar van ons allemaal, juist dit jaar! Laten we hieronder eens kijken hoe het allemaal gegaan is, want de hele match door zat ik zo in een roes dat ik het zelf ook nog op me moet laten inwerken!

Caissanen, trekt ten strijde op zondagavond!

Hierbij het relaas van een wanhopige en gefaalde poging tot onsterfelijkheid. Als boetedoening en "een stukje closure" zal ik dit drama in plaats van ontkennen en doen alsof er niets is gebeurd "ownen" door te benadrukken dat dit alleen maar kon gebeuren door de totale overmacht en dominantie die ik in de aanloop naar het cruciale moment zorgvuldig had opgebouwd. De kritikasters die mijn gallery play veroordelen geef ik het te doen hun partij zo op te bouwen dat ze een stelling als die op zet 29 en daarmee überhaupt zo'n gelegenheid bij uitstek tot gallery play voor elkaar krijgen. Ze kunnen hun borst nat maken. Geen enkele zwartspeler, zeker ook gewaardeerd tegenstander Kanis, zou dit als de partij wél ergens om was gegaan kunnen navertellen, want dan had ik het gewoon genadeloos en zakelijk - dan maar lelijk - afgemaakt, dus neem mijn dinsdagavond-alfamannetjes-gedrag met dat stoere dameoffer en die obsessie voor per se dat mat met dat stille zetje met het korreltje zout dat het verdient. Het is juist het feit dat het om een onbeduidend intern potje ging dat het voor mij - tijdens de partij al (dus niet alleen ná de partij), want toen wist ik, al ruim 6 zetten van te voren bovendien, hoe ik het anders gewoon zou afmaken zonder poespas - rechtvaardigde eens niet zo zakelijk en klinisch te zijn als ik dat in competitie- of toernooiwedstrijden wél ben. Een soort guilty pleasure waaraan ik voor deze ene keer eens toegaf, om te weten waarom ik dit soort grappenmakerij normaal gesproken wél tot in de analyse achteraf bewaar, als het punt is binnengehaald. Ik voelde me als een spits die normaal zijn strafschoppen saai met een hard schot in de juiste hoek scoort, maar nu eens bij een 10-0 stand in een oefenwedstrijd tegen de IJsselmeervogels een keer leuk een Panenka probeert om het publiek te vermaken.