Met groot verdriet heb ik, met vele anderen, onlangs afscheid moeten nemen van mijn grote schaakvriend Rob Witt. Altijd als ik op dinsdagavond, net aangekomen op de club, nog in gedachten  verzonken over de zorgen van alledag of nog aan het bijkomen van een slechte dag op kantoor, Rob tegenkwam bovenaan de trap bij Huize Lydia, oftewel “het bordes” zoals hij het noemde, was ik door zijn ontspannen en evenwichtige uitstraling meteen al mijn dagelijkse beslommeringen vergeten en werd ik meteen weer de schaker die altijd in me zit, maar ik niet altijd kan zijn in de waan van de dag. Dat laatste is op zich trouwens maar goed ook, hoor, maar het is wel heel fijn, om niet te zeggen broodnodig, om af en toe niets meer – maar vooral ook: niets minder! – dan “schaker” te zijn, ook al hadden we het vaak genoeg over andere dingen dan schaken. Net zoals Rob zelf natuurlijk ook veel meer was dan “die schaker”.

Zijn geanimeerde gezelschap vol verhalen uit de oude doos tijdens onze vele lange ritten naar België voor onze wedstrijden in de Belgische competitie deden de rit altijd korter aanvoelen. We hebben in de loop der jaren zeer veel over schaken gesproken, over de laatste openingssnufjes, waar Rob altijd bovenop zat, maar vooral ook over mentale hardheid en praktischer spelen. Rob nam altijd de tijd zich in mijn partijen te verdiepen, vaak nog meer dan ikzelf en was daarbij goudeerlijk: kritisch, als ik weer eens een eindspel had verknoeid, maar sprak daarentegen ook lovende woorden als ik juist een eindspel mooi technisch had afgemaakt, of remise had gehouden. Zijn gevleugelde uitspraak “In the endgame the men are separated from the boys.”, die hij wellicht zelf ergens had gelezen, maar steeds op de juiste momenten herhaalde, zal me altijd bijblijven. De vele keren dat ik een eindspel had verprutst voelde ik me dus de kleine jongen in die uitspraak, maar die paar keer dat ik het wel keurig had afgemaakt, of remise had gehouden, kon ik me dan helemaal het mannetje (in de context van die uitspraak, ik ben niet zo’n ego-tripper hoor!) wanen, om vervolgens overigens snel weer een volgend eindspel te verknoeien en daar weer terecht voor tot de orde te worden geroepen! Maar altijd op Robs unieke charmante wijze! Genoeg over mijn persoontje. Dit gaat over Rob, het is meer om aan te geven dat ik ontzettend veel van hem en zijn objectiviteit en daarmee confronterende eerlijkheid heb geleerd, wellicht wel meer dan ik me bewust ben, want echte kennis zit hem vaak ook in onbewuste bekwaamheid.

Met een groepje Caissanen hebben we een paar jaar lang het zogenaamde “Forum” gehad, waarin we elkaar onze partijen met commentaar rondstuurden. Iedereen deed natuurlijk wel eens een duit in het zakje met commentaar op andermans partijen, vaak stiekem ook om te laten merken dat we het hadden gelezen, maar het was Rob die duidelijk uitblonk in activiteit op dit Forum en soms dagen achtereen steeds weer met nieuwe inzichten en varianten kwam n.a.v. onze partijen. Daaraan merkte je duidelijk hoe oprecht hij van schaken hield. Hij was een “echte” schaker!

Volledig bewust dat ik Robs gigantische schaakoeuvre hiermee tekort doe – hij heeft wel zwaardere jongens aan zijn zegekar gebonden – wil ik bij deze twee overwinningen van Rob op mij laten zien. Beide partijen zijn gespeeld in de interne competitie en in beide gevallen wordt duidelijk hoe praktisch Rob was.

Bijzonder bijgebleven is zijn zelfspot op zet 28 “Daar heb je hem weer. De A TEMPO zet die de winst weggeeft”, maar ook zijn praktische hardheid door mij in slaap te sussen en me rijk te laten rekenen met een zetherhaling om bewust een zet in mijn vingers te krijgen door op zet 34 “het foute schaakje te camoufleren”. Bij het naspelen zal blijken wat ik daarmee bedoel. Ik laat in deze partij graag Rob zelf tot ons spreken met zijn eigen commentaar van destijds.

Deze tweede partij is met mijn eigen commentaar, ook geschreven ten tijde van het Forum.