Nirav was helaas niet beschikbaar, maar ik vond een goede invaller in Stef Nagel.

Iedereen was mooi op tijd, of had gezegd dat hij wat later kwam. Dank daarvoor.

Mijn tegenstander speelde met zwart het oude Von Hennig-Schara gambiet (1.d4 d5 2.c4 e6 3.Pc3 c5 4.cxd5 cxd4!?). Het toeval wil dat dit eind jaren negentig met zwart een van mijn geliefde openingen was. Ik scoorde er ook goede resultaten mee. In 1993 versloeg ik (toen elo 1843) bij het Noteboomtoernooi P. Rechmann (2360). Tot nu toe de sterkste speler waarvan ik ooit heb gewonnen.

Maar ik had nu dus wit. Ik probeerde me uit alle macht de varianten te herinneren, en langzaam werden ze minder vaag. Er volgde 5.Dxd4 Pc6 6.Dd1 exd5 7.Dxd5. Inmiddels was alles weer boven gekomen. De variant die ik altijd speelde ging als volgt: 7..Ld7 8.Pf3 Pf6 9.Dd1 Lc5 10.e3 De7 11.Le2 0-0-0 12.0-0 g5.

Helaas koos Moene (want die was het) 7..Le6. Een variant waarvan ik het bestaan wel afwist, en ook dat deze eigenlijk minderwas dan 7..Ld7, maar dat was dan ook alles. Ik stond een pion voor, maar moest nog wel los komen en heel nauwkeurig spelen. Ieder foutje kon me fataal zijn. Dat kostte me erg veel tijd.

Thuis gekomen blijkt dat ik alle goede zetten voor wit heb gespeeld, en zwart had echt te weinig compensatie. Maar doordat het me zoveel tijd kostte en mijn tegenstander extreem snel speelde, stond ik binnen no time een uur achter in tijd. Ik offerde een pion om los te komen, maar speelde het daarna heel slecht en verloor geruisloos. Aan het eind had ik minder dan een minuut over en Moene een uur en tien minuten…

Vlak daarna was de partij van Tigran afgelopen. Hij had een spannende partij tegen Laurens Schilstra. Bij het laatste Eijgenbroodtoernooi was hij al opgevallen, met een W-We van +3.13 en een tpr van 2282. En vorige week had hij Jack Blanchard op remise gehouden. Dus we waren gewaarschuwd. Tigran had een veelbelovende stelling, maar een onnauwkeurigheidje en er ging een stuk af.

Dat was dus 2-0 achter. En aangezien dit bord 1 en 3 waren, lagen we er al uit.

Jack stond al tijden een pion voor, maar de tegenstander had een mooie blokkade gebouwd en het lukte Jack niet om erdoorheen te komen. Remise dus.

Stef was bezig aan een partij met een bijzondere opening. Hij stond een kwal voor, en het zag er kansrijk uit. Zijn tegenstander, Nederlands Kampioen bij de pastores, bood nog remise aan, maar Stef speelde onverstoorbaar verder en redde de Amsterdamse eer.