De werkelijkheid was dat wij ons in die tot schaaklokaal omgevormde voetbalkantine in Bannebuiksloot zo zwak voelden als het bovenstaande doet vermoeden. Les en Hans illustreerden dat op droevige wijze met hun partijen aan de buitenste borden. De levensgenieter bracht een stukoffer voor een mataanval maar deed het daarna niet goed en moest met een stuk minder een kansloos eindspel in. Hans liet zich al vroeg in de partij onnodig mat zetten met dame en toren langs de open h-lijn. Ondertussen was Ajax-Feijenoord begonnen. Een tweetal voetballiefhebbers had de kantine-tv aangedaan en leefde luidkeels mee met de thuisclub. Na elke kreet sprongen de schakers op van achter hun borden om niet de herhaling van een mogelijk doelpunt te hoeven missen. De Volewijckers waren beter bestand tegen deze onrust dan de Caissanen. Wilfred moest buigen in een toreneindspel dat in het post-mortem voordelig voor hem bleek en ook Tony kon het na lang verdedigen niet bolwerken. Hij had nog een trucje met de loper op h7, maar liet die vervolgens insluiten en werd achter elkaar matgezet over de ongedekte witte velden. Eddy en Wim scoorden slechts miezerige halfjes. De enige die een punt liet aantekenen was Peter, die met een paard op e5 en een pion op h5 de zwarte koningstelling heel lang stevig in zijn greep had en toen iedereen al klaar was toesloeg in het verre eindspel. Peter redde daarmee de eer van C11. Zij het slechts tijdelijk, want als er in de volgende ronde geen punten worden gescoord dreigt een bijzonder oneervolle degradatie.