Nou, we kunnen wel zeggen dat Caïssa 6 onder de indruk was: In het speellokaal van Amsterdam West hingen de volgende gedragsregels, die we werden geacht in deze zinderende match in acht te houden. Dat lukte maar ternauwernood.

Jackie had aan bord éen meer ruimte en een goede loper, althans die van zijn tegenstander zat achter een ellenlange keten. Maar het zat zo potdicht, dat er weinig muziek in de stelling zat. “Wees lief voor elkaar”, en dat deden ze: remise.

Aan bord twee speelde Nirav voor de zoveelste keer tegen Jan Schuur, die hem één keer geflest heeft, en daar nu jaar na jaar voor moet boeten. Nirav met zwart begroef een voor een de witte stukken, totdat ze praktisch allemaal op de 1^e rij waren beland. En daarna over de rand van het bord afvielen. “Samen spelen, samen delen”? ‘Dacht het niet’, dacht Nirav.

Dennis kreeg aan drie het Albins tegengambiet tegen zich, had geen idee hoe het moest, en leek hachelijk te staan. Na 13 (!) zetten had Dennis nog 7 minuten en zijn tegenstander een kwartier, na 16 zetten was het ieder vijf minuten. Het werd een ellenlang tijdnoodduel waar Dennis de partij keurig naar zich toetrok. “Als je klaar bent, ruim je op”. Ze wáren als laatste klaar, dus dat trof.

Jurgen op vier zei tijdens de match tegen uw verslaggever: ‘Ik stond slecht, maar had ineens een combinatie.’ Hij had een vreselijke aanval, die maar duurde en duurde en duurde. Afwikkelen naar kwaliteitswinst was voor onze man geen optie. “Iedereen is gelijk”. Maar zoals we weten zijn sommigen meer gelijk dan anderen. Uiteindelijk liep het toch mat.

Kevin speelde op vijf tegen een Koningsindiër met de hele kleine middelen, met de fluwelen handschoen, of zoals Nijenhuis dat placht te noemen: met ‘the easy hand of Smyslow’. De middelen waren echt zó miniscuul klein dat remise onvermijdelijk was. “Pest elkaar niet. Sluit elkaar niet buiten.” Dat deden deze heren. Hun partij was één gigantisch ‘débat de générosité’.

Jean-Louis won op bord zes een kleine kwaliteit, twee lopers voor een toren. Je zag dat zijn tegenstander helemaal tureluurs werd van die loperzetjes. Iedere keer moest hij weer weg met een dame of een toren. Jean-Louis leek te winnen door uitputting. “Probeer het samen op te lossen”, vond zijn tegenstander, maar Jean-Louis was onvermurwbaar.

Op bord zeven viel Bert aan en nog een keer en nog een keer, eerst met dame en paard, later met twee torens en twee paarden. Het leek steeds gewonnen. Totdat Bert in tijdnood dacht dat hij met increment nog steeds moest noteren, en juist dat kostte hem teveel tijd. Bleef over: KTPp tegen KTL. Bert sloeg met zijn toren de loper met schaak, zijn tegenstander zag dat als hij de toren terug zou slaan met een paardvork zijn eigen toren zou verliezen, en gaf schaak met zijn toren. Een onreglementaire zet, omdat hij zelf schaak stond. Bert sloeg als antwoord onmiddellijk de koning, waarna zijn tegenstand zijn hand uitstak ter overgave. Bert schudde de hand, maar de wedstrijdleider sprak van onreglementaire zetten en deelde een tijdstraf uit. Uw reporter probeerde nog een paar keer te laten weten dat er geen partij meer wás, omdat er duidelijk handen geschud waren, maar niemand leek daarvan onder de indruk. Er werd doorgespeeld en onmiddellijk remise gegeven. “Ja is ja & Nee is nee”.

Hekkensluiter Lodewijk verloor een kwal maar hield in het eindspel lang en taai stand. Helaas was het dweilen met zestien kranen open. “Laat elkaar uitspreken”, werd hier vertaald in ‘laat elkaar uitspelen’. Onze man dronk de hele beker leeg.

Een soepele, charmante, beleefde, soevereine overwinning van het zesde. Na de smadelijke nederlaag vorige ronde doen we weer mee.