Het werd een rollercoaster. Na anderhalf uur bood Rik Salomons(bord 2) remise aan zonder te overleggen met de teamcaptain. Hij had de andere borden bekeken en vond daar blijkbaar voldoende aanleiding in, om dat te doen. De wedstrijd zou tot uiteindelijk tot 18.00 duren!
Een paar minuten later kon Olaf aan bord 1 het volle punt incasseren. Tegenstander schoot een bok. Dat was een meevaller. Waarschijnlijk had Rik die blunder lang van tevoren aan zien komen. Niet veel later won Matvey zijn partij op een normale, gedegen manier.
Op alle andere borden was er nog helemaal niets van te zeggen. Jos(4) had een stuk verloren (niet geofferd) en kreeg daar compensatie voor, maar ja hoeveel? Voor mij (3) was het onnodig ingewikkeld. Gelukkig was dat voor mijn tegenstander ook zo, die verbruikte vrijwel alle tijd. Op de andere borden gelijke stellingen.
Tot er een paar teleurstellingen volgden: Pieter en Felix verloren beide hun partij en de stand was opeens 2.5-2.5. Eenmaal de storm doorstaan hebbende bood ik – zonder overleg met de teamcaptain- remise aan. Ik had de andere borden niet bekeken maar was al blij met de schrik vrij te komen. Tegenstander weigerde en verloor. 3,5- 2,5 voor ons met Jos in een gewonnen, verloren. onduidelijke, gewonnen, verloren, onduidelijke stelling. En Angelo die onzeker was of hij de partij wel kon winnen.
Uiteindelijk won Jos toch nog zijn partij en ook Angelo verzilverde het punt. 5,5- 2,5 tegen de koploper. We stonden eventjes bovenaan. Het duurde uren voor de uitslagen doorkwamen, maar om 21.15 was het pleit beslecht: HWP won en wij werden tweede. Zo gaan die dingen.
Zo gaan die dingen, ja. Maar daarmee is het verhaal niet klaar. Het moet namelijk nog even gezegd dat het ontzettend leuk is om het hele seizoen van dit team te beschouwen. Aan het begin waren sommigen in vorm, sommigen half-half en anderen totaal niet. Na twee gelijke spelen en twee nederlagen stonden we bij de laatsten terwijl we op papier mee moesten doen om het kampioenschap. Het leuke is, dat we na een gezamelijk etentje, enig overleg en wat mailverkeer tot een alternatieve opstelling zijn gekomen waarmee we vanaf dat moment alle matches naar onze hand wisten te zetten. Gewoon iets uitproberen, de tering naar de naar de nering zetten en een beetje lef, zorgden voor het ontstaan van iets van een teamgeest en lieten een enkeling boven zichzelf uitstijgen. Schaken, is mijn conclusie, is wel degelijk een teamsport.